Pomiary emisji

Pomiary emisji pyłów do atmosfery (pomiar pyłu w gazach odlotowych)

W skład pomiarów emisji pyłu do atmosfery wchodzą:

  • pomiary strumienia objętości gazu dla ciśnień dynamicznych >10Pa – metoda spiętrzeniowa,
  • pomiary prędkości gazu w kanale od 0,1 do 30 m/s – metoda anemometryczna
  • pobieranie próbek do oznaczenia stężenia pyłu ogółem,
  • stężenie pyłu metodą grawimetryczną,
  • pobieranie próbek do oznaczenia stężenia pyłu PM2,5 i PM10
  • stężenie pyłu PM2,5 oraz PM10 – metoda impakcyjna, 

Pomiary emisji pyłu do atmosfery wykonywane są zgodnie z następującymi normami:

  • PN-Z-04030-7:1994 „Pomiar stężeń i strumienia masy pyłu w gazach odlotowych metodą grawimetryczną.”
  • PN-EN 13284-1:2018-02 „Emisja ze źródeł stacjonarnych. Oznaczenie masowego stężenia pyłu w zakresie niskich wartości. Cześć I : Manualna metoda grawimetryczna.”
  • PN-EN ISO 23210:2010 Emisja ze źródeł stacjonarnych – Oznaczanie stężenia masowego pyłów PM10/PM2,5 w gazach odlotowych – Pomiary niskich stężeń przy użyciu impaktorów.

 

Pomiary emisji gazów do atmosfery

W skład pomiarów emisji gazów wchodzą:

  • CO2 – pomiar metodą niedyspersyjnej spektrometrii w podczerwieni (NDIR),
  • CO – pomiar metodą niedyspersyjnej spektrometrii w podczerwieni (NDIR),
  • SO2 – pomiar metodą niedyspersyjnej spektromertii w podczerwieni (NDIR),
  • NOx, w przeliczeniu na NO2 – pomiar metodą chemiluminescencyjną,
  • O2 – pomiar metodą elektrochemiczną.

Pomiary emisji gazów wykonywane są zgodnie z następującymi normami:

  • PN-ISO-10396:2001 „Emisja ze źródeł stacjonarnych. Pobieranie próbek do automatycznego pomiaru stężenia składników gazowych.”,
  • PN-EN 15058:2006 „Emisja ze źródeł stacjonarnych. Oznaczenie stężenia masowego tlenku węgla (CO). Metoda referencyjna: spektrometria niedyspersyjna w podczerwieni.”,
  • PN-EN 14792:2006 „Emisja ze źródeł stacjonarnych. Oznaczanie stężenia masowego tlenków azotu (NOx) – Metoda referencyjna: chemiluminescencyjna.”.

 

 Pomiary dioksyn

  • Oznaczanie stężenia masowego PCDD/PCDF oraz dioksynopodobnych PCB wg PN-EN 1948-1:2006

 

Pomiary chlorowodoru (chlorków)

W skład pomiarów chlorowodoru wchodzą:

  • pobieranie próbek gazowych do oznaczenia stężenia HCl – metoda z zastosowaniem roztworów pochłaniających,
  • oznaczanie stężenia HCl metodą spektrofotometryczną,
  • określenie emisji HCl.

Pomiary chlorowodoru wykonuje się zgodnie z normą:

  • PN-EN 1911:2011 "Emisja ze źródeł stacjonarnych. Oznaczanie stężenia masowego chlorków gazowych wyrażonych jako HCl. Standardowa metoda odniesienia”

Zgodnie z powyższą normą wykonywane są również pomiary cyjanowodoru itp.

 Pomiary fluorowodoru (fluorków)

Wykonywane są zgodnie z ISO 15713:2006 "Stationary source emissions. Sampling and determination of gaseous fluoride content" - metodą z zastosowaniem elektrody jonoselektywnej.

 

Pomiary stężenia lotnych związków organicznych (LZO), całkowitego węgla organicznego (TVOC - Total Volatile of Organic Carbon)

Pomiary TVOC wykonywane są zgodnie z PN-EN 12619:2013 "Emisja ze źródeł stacjonarnych. Oznaczania stężenia masowego ogólnego gazowego węgla organicznego. Metoda ciągłego pomiaru z detekcją płomieniowo-jonizacyjną".

Jest to metoda przeznaczona do stosowania jako standardowa metoda referencyjna do pomiaru stężenia masowego organicznych substancji gazowych i w postaci par (wyrażonego jako TVOC) w emisji ze źródeł stacjonarnych (np. emisji ze spalarni odpadów i z procesów z użyciem rozpuszczalników, pomiarów emisji zgodnie z 2010/75/UE).

 

 Pomiary emisji metali do atmosfery

W skład pomiarów emisji metali do atmosfery wchodzą:

  • pobieranie próbek do oznaczenia masowego stężenia metali: Sb, As, Ba, Cr, Zn, Sn, Al, Cd, Co, Mn, Cu, Mo, Ni, Pb, Ti, Ag, V, Fe, Bi, K, Li, Na, Se Hg w gazach odlotowych,
  • oznaczenie stężania metali w pobranym pyle,
  • oznaczenie stężenia metali w roztworze pochłaniającym.

Pomiary emisji metali do atmosfery wykonujemy zgodnie z normami:

  • PN-EN 14385:2005 „Emisja ze źródeł stacjonarnych -Oznaczenie ogólnej emisji As, Cd, Co, Cu, Mn, Ni, Pb, Sb, Tl i V”,
  • PN-EN 13211+AC:2006 „Jakość powietrza. Emisja ze źródeł stacjonarnych. Manualna metoda oznaczania rtęci ogólnej”,
  • procedurami własnymi.

 

Pomiary emisji do atmosfery związków organicznych i nieorganicznych

W skład pomiarów emisji do atmosfery związków organicznych i nieorganicznych wchodzą:

  • pobieranie próbek do oznaczenia stężeń masowych indywidualnych gazowych związków organicznych i nieorganicznych - metody z zastosowaniem rurek pochłaniających i roztworów pochłaniających.

Pomiary emisji do atmosfery związków organicznych i nieorganicznych wykonujemy zgodnie z normami i procedurami:

  • PN-Z-04008-4:1999 Pobieranie próbek gazów odlotowych (emisja) 
    o  parametrach zbliżonych do powietrza i ich przygotowanie do analizy metodą chromatografii gazowej,
  • ILR 33 wydanie 5 z dnia 19.03.2020 r. Pobieranie próbek powietrza związków nieorganicznych,
  • ISO 15713:2006 Fluorowodór (fluorki) metodą z zastosowaniem elektrody jonoselektywnej,
  • PN-Z-04009-11:2008 Tlenki azotu metodą spektrofotometryczną,
  • PN-71/Z-04041 Amoniak metodą spektrofotometryczną,
  • PN-91/Z-04056.02 Kwas siarkowy metodą turbidymetryczną,
  • PN-87/Z-04126.03 Chrom sześciowartościowy metodą spektrofotometryczną,
  • PN-Z-04045-04:1976 Formaldehyd,
  • PN-EN 14791:2017-04 Dwutlenek siarki metodą toronową.

 

Pomiary skuteczności działania urządzeń odpylających

W skład pomiarów skuteczności wchodzą:

  • pomiar strumienia objętości gazu dla ciśnień dynamicznych >10Pa – metoda spiętrzeniowa przed urządzeniem odpylającym i za urządzeniem odpylającym,
  • pobieranie próbek do oznaczenia stężenia pyłu ogółem przed urządzeniem odpylającym i za urządzeniem odpylającym.

Pomiary skuteczności wykonujemy zgodnie z normami:

  • PN-Z-04030-7:1994 „Badanie zawartości pyłu. Pomiar stężenia i strumienia masy pyłu w gazach odlotowych metodą grawimetryczną.”
  • PN-87/M-34129 Metoda A „Odpylacze kotłowe. Wymiana i badania montażowe i odbiorcze.”